“انسان محزون را به «دارُالمُقامَة» راه نمی‌دهند”

⭐️ “دارُالمُقامَة” کیفیتی از بودن است که در آن نه سختی است و نه رنج. “لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ و لا لُغُوبٌ”! افراد محزون را بدین کیفیت راه نیست. هرگاه حزن از میان برود “دارُ المُقامَة” نمایان می‌شود. ذکر الحمدلله از بین برندهٔ حزن است؛ “و قالُوا الحَمدُللهِ الَّذِی أَذهَبَ عَنّا الحَزَنَ”. این ذکر قدرتمند که نشانهٔ اوج تسلیم و پذیرش است چون آگاهانه در وجود سالک جریان یابد، همانند سیلی عظیم هر حزنی را از میان بر می‌دارد و چشم تو را به حقیقت نهفته در پشت هر واقعیتی روشن می‌سازد. “الحمدلله” را یک واژهٔ صرف مپندار. آن یک طریقت باطنی است. یک جریان عظیم انرژیایی است که در زمین تسلیم و پذیرش گل می‌دهد. مرادم از این ذکر تکرار یک واژه از سر عادت نیست. بل به جریان انداختن یک آگاهی زنده و قوی است. ای دوست، حزن را از میان بردار. خودت را از سیطرهٔ آن رها کن. هیچکس با حزن به خدا نرسیده است. نمی ‌رسد. چه خداوند خود فرموده است که دوستان من هیچ خوف و حزنی ندارند.

مسعود ریاعی