“این نجات «بِمَفازَتِهِم» است”

⭐️ اگر حقیقتاً طالب نجاتی و می‌خواهی خدا نجاتت دهد، باید پیش از آن انسانی آزاد با ذهنی رها باشی. خداوند چنین کسانی را وعدهٔ نجات داده است؛ “و یُنَجِّی اللهُ الَّذِینَ اتَّقُوا بِمَفازَتِهِم”(و خداوند متقین را به سبب رستگاری‌شان نجات می‌بخشد). دقت کن چه می‌فرماید!؛ به سبب رستگاری‌شان نجات‌شان می‌دهد! این یعنی باید پیش از این، رستگار شده باشند، به رهایی رسیده باشند، تا مشمول نجات شوند! این رهایی مقدمهٔ نجات است. باید خودت را از نحوهٔ زندگی گذشته، از افکار و اوهام پیشین، از آمال و آرمان‌پرستی‌های بی‌حاصل رها کرده باشی تا شایستهٔ نجات خداوندی گردی. رهایی و رَستَن ابتدای کار است نه انتهای آن! این رهایی‌یافتگان‌اند که نجات پیدا می‌کنند! رستگاری، رهایی است. رَستَن از بندهای اسارت‌بار خواهش‌ها و آرزوهاست. رستگار کسی است که برخوردار از یک ذهن پاک و رها از همه‌چیز است. و این رهایی، باید ابتدا توسط خودت محقق شود، تا نجات خداوندی به تو روی آورد. زیرا این نجات همانطور که خود فرموده بر اساس تحقق “بِمَفازَتِهم” است. یعنی به پاس رهایی‌ و رهاکردن‌هایشان. تا این فوز رهایی و رستگاری نباشد، تا زمینه مهیا نشود، مگر می‌شود از نجات برخوردار شد؟! کسی که ذهنش پر از خواستن این چیز و آن چیز است، کسی که هزار و یک تعهد و تعلق و وابستگی به این و آن دارد و بر دست و بر ذهنش هزاران بند است، کجا “بِمَفازَتِهِم” دارد؟! چنین شخصی رها نیست. در غل و زنجیر است. حال آنکه آیه می‌فرماید خداوند به پاس رهایی‌ و رستگاری‌شان نجات‌شان می‌بخشد. ای دوست، یک سالک باید پیش از هر چیز “بِمَفازَتِهِم” را محقق کند. این یعنی باید ذهنی رها و پاک از همه‌چیز داشته باشد و از بندهای اسارت‌بار خواهش‌ها و آرزوها آزاد شده باشد. و آنگاه است که شایستهٔ نجات الهی شده است.

مسعود ریاعی