“در بارهٔ دوست”

– دوست هر زمان دوست را دوست می‌دارد. حتی بعد از مرگِ دوست، باز دوستی برقرار است. دوستی یک جریان جاودانه است.
– آشنایی و خویشاوندی، دوستی نیست. بسیاری فقط آشنایند نه دوست. دوستی وحدت ایجاد می‌کند. غم دوست، غم اوست.
– دوست “دو” دارد و “است”. دوئی است که با هم دوست شده‌اند. با هم یک شده‌اند.
– دوستی دَواست. دوست دَواست. چون یگانگی”ا” در میان باشد.
– “دوست” هم عدد “عشق” هم هست. با عشق پیوندی ناگسستنی دارد.
– دوستی را حُبّ گویند. حُبّ و حَبّ(دانه) هم‌خانواده‌اند. دوستی دانهٔ عشق است که در قلب کاشته می‌شود.
– هم مُحِب و هم محبوب، هر دو حُبّ دارند. این حُبّ است که پیوند آن دو را برقرار می‌کند. این حُبّ است که مُحِب‌ساز و محبوب‌ساز است.
– دوستی یعنی همان حُبّ غالباً نامرئی است اما مُحِبّ و محبوب غالباً مرئی‌اند.
– حُبّ نامرئی را همچون حَبّ مرئی باید شکوفا نمود. باید آن را در زمین قلب کاشت و داشت و برداشت، و آن‌گاه بر زمین قلب دیگران پاشید.
– جهان ما از آن رو پر رنج و ناآباد گشته است چون کشت حُبّ دیرزمانی است به فراموشی سپرده شده است. فلذا مُحِب و محبوب اگر نگوییم نایاب، که بسیار کمیاب‌اند.
– خطاب دوست و ای دوست، همه را سزاوار نیست. دوست آن است که حُبّ را چون حَبّی دریافت نموده و کمر همّت به شکوفایی‌اش بسته است.
– دوست واقعی یکی است. اگر آن یکی را دوست داشته‌باشی، همهٔ کسانی‌که آن یکی را دوست دارند، دوست تو خواهند بود.

مسعود ریاعی