“دوستان خاص خدا جلوه‌گری نمی‌کنند”

⭐️ در این روزگاران هر چه خود را پر فایده‌تر نشان دهی، دشمنان بیشتری خواهی داشت. هر چه پر قدرت‌تر ظاهر شوی، دشمنان بیشتری خواهی داشت. گاوی که همه جایش را پر فایده ببینند بالاخره قربانی‌اش می‌کنند. کسی از چنین موجود پر سودی نخواهد گذشت. ماری که سرشار از قدرت و هشیاری جلوه کند، همه کمر به قتل او می‌بندند. توان کارساز زهرآگین‌اش را می‌گیرند و به فروش می‌رسانند. سالک فرزانه این نکات را می‌داند. او چشمان مشاهده‌گرش باز است. پس جلوه‌گری نمی‌کند. آری، فایده می‌رساند اما خود را بی‌فایده جلوه می‌دهد. اقتدار دارد اما در لباس ضعفا ظاهر می‌شود. هیچ‌گاه خود را مطرح نمی‌کند. به نمایش نمی‌گذارد. خود را انگشت‌نمای خلق نمی‌کند. همیشه آنچنان هست، گویی که نیست. هستِ نیست نماست. بی‌کاره جلوه می‌کند اما پر کارترین است. اصل عقل است اما به چشم دیگران ابله جلوه می‌کند. تأثیرگذاری عمیق است. او به هر جا توجه کند فرمول آنجا را بهم می‌ریزد بی‌آنکه کسی از این نکته بویی ببرد. حضورش خیر است اما این خیر چون بخواهد می‌دهد و چون بخواهد می‌گیرد. هم دهندگی دارد و هم گیرندگی. خداوند را دوستانی است که اینچنین‌اند و کسی آنها را نمی‌شناسد. نمی‌توان از روی ظاهرشان آنها را شناخت. “اَولِیائی تَحتَ قَبابِی لا یَعرِفُهُم غَیرِی”(دوستانم تحت اشراف منند و جز من کسی آنها را نمی‌شناسد).

مسعود ریاعی