“آیات خودت را بیاب”

☆ در قرآن هر آیه ای برای همه نیست. آیات عام و خاص دارند. مطلق و مقیّد دارند… هرچند از مجموع آیات همه ی خلقت بهره مندند اما هر آیه برای همه نیست. برخی آیات برای اهل تفکر است؛ “اِنَّ فِی ذلکَ لَآیاتِِ لِقومِِ یَتَفَکَّرُونَ”! برخی آیات برای اهل دانش است؛ “لَآیاتِِ لِلعالِمِینَ”! برخی برای اهل شنوایی و بیداری است؛ “لِقَومِِ یَسمَعُونَ”! برخی برای اهل عقل و خِرَدورزی اند؛ “لِقَومِِ یَعقِلُونَ”!… آری همه ی قرآن خواندنی است اما تو موظفی که آیات خودت را بیابی. ذکر خودت را دریابی. “فِیهِ ذِکرُکُم” (در آن ذکر شماست)! نکته را دریاب! هر انسانی فصل خودش را دارد. اسم خودش، موضوع خودش و حکایت خودش را دارد. کیفیات و مقتضیات و راه رشد و تعالی خودش را دارد. “کُلَُ مُیَسَّرَُ لِما خُلِقَ لَهُ” چه هر کس قرار است همان شود که برایش خلق شده است. خلقت خداوند بسیار متنوع است. هر لایه ای از حیات و آگاهی حکمی متناسب با خود را دارد. چه بسا چیزی که برای کسی خوب است برای دیگری بد باشد. چه بسا چیزی که دیروز خوب و مفید بوده فردا خوب و مفید نباشد. هر مرحله از رشد حکمی دارد. و هر بیماری دارویی. تو موظفی خودت را در قرآن بیابی. خودت را بشناسی. تو مامور به شناخت خویشی نه شناخت دیگران. به تو گفته اند: “مَن عَرَفَ نَفسَهُ فَقَد عَرَفَ رَبَّهُ”: هر کس خودش را بشناسد پروردگارش را شناخته است، نگفته اند؛ هر کس دیگران را بشناسد پروردگارش را شناخته است!! دست از سر دیگران بردار و دست اندر کار اصلاح خویش شو. فضولی در امور بی ارتباط را کنار بگذار. انرژی ناب خود را صرف شناخت و اصلاح خویش کن. چه تو تنها با اصلاح خویش است که جهان را آباد می کنی. بدان نظریه اصلاح دیگران قبل از اصلاح خویش، یک تئوری شیطانی است. مخرّب است. تو تنها با شناخت و اصلاح خود است که باعث تغییر و اصلاح جهان خواهی شد… پس بهتر است که ابتدا نشانه های کفر و شرک و نفاق را در وجود خودت بیابی و در وجود خودت شناسایی کنی. در جهاد با اوصاف ذمیمه و ناپسند خودت شرکت کنی. سالک شوی. نور خداداده ی خودت را بیابی و همان را پیرو باشی. همان نوری که چون قرآن را خالصانه و سالکانه بخوانی بر تو نازل شده است.

مسعود ریاعی