“بصیرت”

– بصیرت محصول فکر کردن نیست. کسی با فکر کردن به بصیرت نمی رسد. بلکه از آن دورتر می شود. منشأ بصیرت نگاه بی قضاوت است. حال آنکه تفکر قضاوت مدام است. این یعنی تفکر در تضاد با بصیرت است. تو با فکر کردن، همواره فکر خودت را می بینی نه حقیقت آنچه هست را. بصیرت کیفیتی خالی از فکر و خیالپردازی است. زنده و در حال است. و دعوت حقیقی به خدا بر اساس بصیرت است نه چیز دیگر؛ “قُل هٰذِهِ سَبِیلِی اَدعُوا اِلَی الله عَلیٰ بَصِیرَة” (بگو این راه من است که بر اساس بصیرت بسوی خدا می خوانم!)

مسعود ریاعی