“دوره ای در خلوت باش”!

☆ بر سالک اهل معرفت، اگر می خواهد چشمان مشاهده گرش گشوده گردد، لازم و ضروری است که لااقل یک دوره را در خلوت بگذارند. باید از انسانهای احمقی که جز در اندیشه جذب متاع دنیوی نیستند فاصله بگیرد. باید خود را از سیطره ی جلوه آرایی های این دنیای پر فریب و پر فریبکار خارج کند. این خلوت گزینی ضروری است. باعث می شود که ارتعاشات مزاحم به حداقل رسد و تو جهان را آنگونه که هست، دریابی. باید دور و برت را خلوت کنی تا از این کلاف سر در گم آهسته آهسته بیرون بیایی. در خلوت، تو با خودت روبرو می شوی. در خلوت، دگر گوش هایت ظرفی برای چرندیات این و آن نیست. دگر ذهنت ظرف زباله ای برای حرف ها و هذیانات دیگران نیست. خلوت نشینی به مثابه ی حمام روح تو است. در آنجا چرک های نامرئی را می زدایی. دوره ی خلوت نشینی یک شروع خوب و مفید است. همه ی بزرگان آن را داشته اند. این خلوت، مقدمه ای ضروری است. در خلوت است که در می یابی بسیاری دوست نیستند، بلکه مانع رشد اند. در خلوت است که در می یابی تکیه به این و آن جز غلطی فاحش و خسرانی مبین نبوده است. در خلوت است که در می یابی چقدر شرطی شده ای و چقدر بر اساس القاءات این و آن زندگی کرده ای. خلوت، تو را به تو بی پرده نشان می دهد و چشمانت را به حقیقت می گشاید. آن سنگ زیرین بنای خودشناسی است. برای خلوت نشینی لازم نیست به غار بروی. همین که چشم و گوش و ذهن ات را بر روی هذیانات این و آن ببندی کافیست. تو باز دیگران را می بینی، اما دگر در اختیار و در دسترس تاثیرات مخرب شان نیستی و از آنها تغذیه نمی کنی. خلوت نشینی هیچ فوت و فن خاص و پیچیده ای ندارد، کافیست که در های وجودت را آگاهانه بر تاثیرات دیگران ببندی. همین. وقتی در های وجودت را بر غیر می بندی، این دقیقاً به آن معناست که تمام در و پنجره های وجودت را برای آن یگانه ی نامتناهی باز کرده ای. دریاب نکته را!

مسعود ریاعی