“هجوم ناشناختنی بر شناخته، در وجود سالک”

– کار سالک این است که خود را برای حضور عظیم “ناشناختنی” مهیا کند. آن را آگاهانه به زندگی عادی اش یعنی به “شناختنی” دعوت نماید. ناشناختنی باید بر شناختنی فرو ریزد. و این امری سهمگین و زیر و رو‌کننده است. هیچ چیزش عادی و قابل کنترل نیست. آن همچون روبرو شدن با مرگ است. وقتی برای اولین بار این اتفاق می افتد، چیزی شبیه جنون عارض می شود. تو را مجنون می خوانند. زیرا دگر شبیه دیگران نیستی. واقعهٔ بیداری رخ داده است. یک انقلاب درونی و همه جانبه و ناگهانی اتفاق افتاده است. و آن موقفی سخت و طاقت فرساست. دهشت انگیز است. زیرا نیرویی عظیم به زندگی ات وارد شده است. بار دیگر که این اتفاق بیفتد، چه بسا تو را ساحر بخوانند. زیرا کارهای عجیبه از تو صادر می شود بی آن که بدانی و یا قصدش را کرده باشی. و اگر از میدان بدر نروی، اگر طاقت بیاوری، این ریزش ناشناختنی بر شناختنی انقدر تکرار می شود تا در وجود تو به وحدت رسند. تا در مرکزیت تو آرام گیرند. تا تبدیل به یک لبخند شوند. گویی مثبت بی نهایت با منفی بی نهایت در وجود تو ازدواج کرده اند. نقطهٔ ملاقاتشان تو بوده ای. حضور ناشناختنی در شناختنی در ابتدای امر سهمگین و زیر و رو کننده است و اگر سالک آمادگی اش را بدست نیاورده باشد چه بسا خوردکننده و مهلک باشد. اما چنانچه سالک، بخوبی تربیت شده باشد و بدرستی در جریان رُبُوبی اش قرار گرفته باشد، آن اتفاقی نیک و با برکت است. او به وحدت “ناشناختنی” و “شناختنی” نائل می گردد. بی سؤال می شود. آرام و با طمأنیه می گردد. زیرا چشمان مشاهده گرش گشوده و وجودش بی خوف و اندوه گشته است. او می داند بی آنکه فکر کند، با خبر است بی آنکه به جایی رفته باشد، برخوردار است بی آنکه چیزی خواسته باشد. چنین کسی دگر هرگز به زندگی تاریک ذهنی گذشته اش باز نخواهد گشت. او هدیهٔ الهی اش را نقدا و همینجا دریافت نموده و در کیفیت بهشتی اش ساکن گشته است.

مسعود ریاعی