“عَلَّمَهُ البَیانَ”…(به او بیان آموخت…) “بیان”، روشنگری است. از جنس نور است. این حرف زدن های معمول ما، ورّاجی است، بیان نیست. بیان، امری مقدس است. ایجاد یک رابطه ی زنده و حیات بخش مابین تمامی لایه های آگاهی است. جریانی زنده است که بخش های متنوع وجود را به یکدیگر پیوند میزند. این “بیان”، انتشار نور است و خدای رحمان، چنین بیانی را تعلیم می دهد. آنکه “بیان” را تعلیم بگیرد، “مبین” است. و مبین همان روشنگری است که بیان کننده ی حقایق است. یعنی گویا به حقایق می شود…