عَلَّمَهُ البَیانَ

 “عَلَّمَهُ البَیانَ”…(به او بیان آموخت…) “بیان”، روشنگری است. از جنس نور است. این حرف زدن های معمول ما، ورّاجی است، بیان نیست. بیان، امری مقدس است. ایجاد یک رابطه ی زنده و حیات بخش مابین تمامی لایه های آگاهی است. جریانی زنده است که بخش های متنوع وجود را به یکدیگر پیوند میزند. این “بیان”، انتشار نور است و خدای رحمان، چنین بیانی را تعلیم می دهد. آنکه “بیان” را تعلیم بگیرد، “مبین” است. و مبین همان روشنگری است که بیان کننده ی حقایق است. یعنی گویا به حقایق می شود…