سلامُُ قَولَاً مِن رَبِّ الرَّحیم

 “سلامُُ قَولَاً مِن رَبِّ الرَّحیم” … قول پروردگار، حرف نیست، عمل زنده است. زیرا قول او فعل اوست. “ان یقول له کن فیکون”. این قول، از جنس وجود است. این قول(۱۳۶)، زنده است. و وقتی زنده باشد، مومن(۱۳۶) است. زیرا قول اوست. و مومن، از اسماءالله است. پس “سلام”، که قول اوست، زنده است. از جنس وجود است. تمامی اسماءالله زنده اند و واژه ی صرف نیستند. “سلام” را یک مفهوم انتزاعی ندان، آن وجودی زنده و قدرتمند است که اصحاب خود را دارد. قوم دارد. قومی که اگر بخواهند حتی برای بزرگی چون ابراهیم(ع)، ناشناخته می گردند! “سَلامُُ قَومُُ مُنکَرونَ”! (سلام، قومی ناشناخته اند!)… دارد به زنده اشاره می کند… بفهم پیوند آیات را… اسیر واژه بازی مشو، “زنده” را دریاب… به واقع زنده ی واقعی هموست…

بر گرفته از کتاب ” تفسیر دل”
در شرح معانی سوره ی یاسین