“دِین و دَین”

⭐️ دِین به معنای جزاست. با دَین که به معنای بدهی است رابطهٔ تنگاتنگ دارد. اگر بخواهی از جزا راحت شوی باید دَین خود را بپردازی. راه پرداخت این دَین با پذیرش و تسلیم است. با انکار دِین نیست. انکار دِین، دَین تو را پرداخت نمی‌کند. شاید بپرسی کدام بدهی؟! ما از ابتدای هستی دریافت‌هایی داشته‌ایم. چیزهایی گرفته‌ایم تا بدینجا رسیده‌ایم. تمامی کالبدهایت به تو هِبه شده‌اند. به تو پرداخت شده است و هر پرداختی جوابی دارد. تسویه حسابی دارد. تو به خود نیامده‌ای. برای امری آمده‌ای. تو قرار است هشیاری کنی و گوهر خود را از مرداب دنیا برگیری و به خانهٔ اصلی‌ات نزد پروردگارت باز گردی. یعنی از تاریکی به نور، از جهل به آگاهی، از اسارت به رهایی و از مردگی به زندگی واقعی. تمام آنچه به تو داده شده است برای تحقق این مهم است. اکنون تمامی آسمان‌ها نظاره‌گر کار تو و هشیاری تو هستند. اگر این مهم را به انجام نرسانی، دَین همچنان پا برجاست و جَزا یعنی دِین بر سر جای خود استوار است. این یعنی از دِین و دَین گریزی نیست. تو همچنان در این چرخه خواهی چرخید. پس دَین‌ات را به بهترین وجه پرداخت کن تا دِین‌ات به بهترین وجه اصلاح گردد. تنها در این صورت است که دِین تو، دِین خالص یعنی دِین رهاننده می‌گردد. “اَلٰا لله الدِّینُ الخالِصُ”؛ “آگاه باشید که دین رهاننده از آنِ خداست”. رهایی را دِین خود قرار بده. غایت، رهایی است. دریاب نکته را!

مسعود ریاعی