“تربیت صحیح”

⭐️ “تربیت” در هر جامعه باید هماهنگ و متناسب با “طبع و سِرشت” مردمان همان جامعه باشد. تربیت ناهماهنگ و نامتناسب شکست خواهد خورد. زیرا تاریخ نشان داده است آنچه که غایتاً پیروز است طبع و سِرشت خدادادهٔ آدمیان است. فلذا در مبحث تربیت، عُرف هر جامعه‌ را نباید نادیده گرفت. منظور از “معروف” عُرف حسنه و پذیرفته‌شدهٔ آن جامعه است. فرمان به چیزی که عُرف نیست، امر به معروف نباشد. و “معروف“ مجموعه سنت‌های حسنهٔ هر جامعه است که مردمانش به طبع خدادادهٔ خود آن را پذیرفته و بدان روی می‌آورند. این یعنی “معروف” از آنِ خود آن مردمان و مطابق با سِرشت خودشان است. چیزی غریبه نیست و از جایی دیگر نیامده است. “معروف” آن است که مردمان همان جامعه آن را می‌شناسند و فطرتاً محترمش می‌دارند. “معروف” نیکیِ پذیرفته‌شده از سوی اکثریت قریب به اتفاق هر جامعه است. و معروف‌ها در جوامع مختلف یکسان نیستند و در هر سرزمینی رنگ و بوی خود را دارند. چه بسا معروف یک جامعه، معروف جامعه دیگر نباشد. زیرا امر غریبه را “معروف” نگویند. امر نشدنی و غیرقابل‌پذیرش را “معروف” نگویند. امر زوری و طبع‌ناپذیر را “معروف” نگویند. “معروف” هر جامعه موافق با طبع و سِرشت همان مردمان است. این یعنی از فطرت خودشان برخاسته است. فطرتی که ذاتاً خیر است و الهی است. و خداوند این “معروف” را پذیرفته و امر به آن کرده است. زیرا این “معروف” هماهنگ و متناسب با سرشت‌ خدادادهٔ خودشان و منبعث از آن است. به عبارتی دیگر هر سیستم تربیتی که مخالف طبع و سِرشت خدادادهٔ مردمان باشد بی‌تردید محکوم به شکست است.

مسعود ریاعی