“هبوط و عروج”

⭐️ هبوط به تَناهی افتادن و محدود شدن است. اسیر زندان زمان گشتن و به وادی کثرت در افتادن است. هبوط وقتی است که از کیفیتی متعالی به کیفیتی دون‌پایه‌تر فرو می‌افتی. ممکن است جای فیزیکی‌ات تغییر نکند اما کیفیت زندگی‌ات تغییر کرده است. و عروج بالعکس آن است. در عروج تو به ذات و فطرت الهی‌ات نزدیک و نزدیکتر می‌شوی. از زمان محدود ذهنی خارج می‌گردی. از دام کثرت می‌گریزی و به وحدت با تمامیت هستی نائل می‌شوی. در هبوط تو بخشی مجزایی و در عروج تمامیتِ هستی. یک کل. هبوط سقوط به ورطهٔ دوگانگی‌ها و چندگانگی‌هاست. عروج سیر به یگانگی است. یکی به پایین می‌رود و یکی به بالا. اما راه یکی است. راه رو به پایین همان راه رو به بالاست. از همان نردبانی که پایین می‌آیند، می‌توانند از آن بالا بروند. پس نیاز به سؤال کردن از کسی نیست که چه کنم! از همان نردبانی که پایین آمده‌ای، بالا رو. و یادت باشد که نشانهٔ پایین آمدن ثقیل شدن است و نشانهٔ بالا رفتن لطیف گشتن است.

مسعود ریاعی