“ جهان بی‌واژه را تجربه کن”

⭐️ واژه‌سازی، هبوط است. به کثرت فرو افتادن است. واژه‌سازی و اسم‌گذاری کارش مجزا کردن این از آن و به کثرت دامن زدن است. آدم را چون خواستند به هبوط کشانند واژه‌سازی را یادش دادند. زیرا از اول قرار بود او را به عالَم کثرت روانه کنند. عالَم کثرت واژه می‌خواهد. با واژه کار می‌کند. حال آنکه عالَم وحدت، بی‌واژگی و سکوت همه‌جانبه است. در هبوط واژه می‌سازند، در صعود بی واژگی را تجربه می‌کنند. و اکنون فصل صعود به وحدت است. پس واژه‌سازی و واژه‌بازی را رها کن. انقدر روی هر چیزی اسم نگذار. چیزها را محدود به معنای واژه‌شان مکن. وقتی در طبیعت قدم می‌زنی در ذهنت نگو که این درخت است و این سنگ است و آن کلاغ. اسم‌هایی را که از کودکی به تو القا کرده‌اند مدام بر رویشان تکرار نکن. ‌پدیده‌ها را در ذهنت آزاد بگذار. فقط مشاهده کن. اسم گذاشتن نوعی قضاوت است. قضاوت نکن، تا هر ‌پدیده‌ای چهرهٔ حقیقی‌اش را به تو نشان دهد. چهره‌ای که ورای آن نامی است که می‌شناسی. حقیقت اشیاء، با بی‌اسمی بر ملا می‌شوند. باز می‌شوند. بی‌اسمی را تمرین کن. تجربه‌ کن. که جهانی دیگر و آگاهی دیگر است. جهان بی‌اسم و واژه، یک شبکهٔ انرژیایی در هم تنیده و زیبا و مسحورکننده است. آگاهی‌های عالَم بی‌واژه‌گی، شبیه آگاهی‌های عالَم واژه‌ها و اسم‌گذاری‌ها نیست. آن را بشناس. و با مراقبه در همین زندگی زمینی تجربه‌اش کن؛ که آن لایهٔ دیگری از حیات و آگاهی است.

مسعود ریاعی