نکات قرآنی

“هُوَ اَنشَاَکُم مِنَ الاَرضِ وَاستَعمَرَکُم فِیها”
(اوست که شما را از زمین آفرید و خواست که آبادش گردانید)!

☆ و این بشر طماع، عجب زمین را آباد کرد! فساد و تباهی و آلودگی از هر سو خشکی و دریا و حتی فضا فرا گرفته است! و سرانجام؛ نه آب گوارایی، نه هوای تمیزی، نه غذای سالم و بی ضرری، نه جنگل و دشت سرسبزی، نه دریا و رود پاکیزه ای…! “ظَهَرَ الفَسادُ فِی البَرِّ و البَحرِ بِما کَسَبَت اَیدِ النّاسِ” (فساد و تباهی که خشکی و دریا را فرا گرفته دستاورد مردمان است)! زیرا بشر به این آیه حیات بخش “وَاستَعمَرَکُم فِیها” عمل نکرده و هنوز هم نمی کند. این انسان طماعِ حماقت پیشه فقط زمین را چاپیده و بجایش بر رویش آب دهان انداخته است. گویی حفظ حیات برای هیچ رئیس و مرئوسی نه تنها اهمیتی ندارد بلکه از کمترین اولویت نیز برخوردار نیست. حال آن که آبادی زمین و حفظ حیات زمینیان از مهمترین فرمان های خداوند است که در جایجای قرآن به انحاء مختلف بدان اشاره رفته است. ای دوست، امروزه حفظ طبیعت و حیات آن، از مهمترین اولویت اهل ایمان است. اگر مؤمنی راست می گوید و واقعاً مؤمن است، باید تمامی سعی و کوشش و توان خود را در راه حفظ طبیعت و حیات زمین و زمینیان مصروف بدارد. تو با این زمینِ زنده است که زنده می مانی و می توانی به امور مادی و معنوی بپردازی. حیات زمین که از دست برود، دیگر چه کاری؟! کدام کار؟! کدام هدف و آرمان؟! من و تو نیز از دست رفته ایم. امروزه جامعه مدیریت جهانی با بی تفاوتی اش نسبت به تغییرات شتابنده اقلیمی، در حال خودزنی است. در حال به نابودی کشاندن خود و نسل های آینده است. نه آینده ای دور بلکه در همین چند دهه ی پیش رو! تا وقتی که جامعه جهانی و حاکمانش، حاضرند عظیم ترین سرمایه ها را صرف تیر و ترقه و جنگ و ویرانی بکنند اما حتی نیمی از آن را صرف حفظ محیط زیست و حفظ شریان های آب های حیاتی و احیای جنگل های رو به موت و رودهای خشکیده نکنند، سقوط به پرتگاه هلاکت قطعی می نماید. امروزه این بشر خفته ی غفلت زده، اگر بیدار نگردد، نه تنها از نظر معنوی رو به انحطاط است بلکه از نظر زندگی جسمانی نیز رو به انحطاط گذاشته و به ناچار باید به حیاتی آلوده و بیمارگونه تر از پیش تن دهد. فلذا این دوره ای حساس و سرنوشت ساز است و اگر بشر دیر بجنبد شاید دگر راه برگشتی نباشد. ای دوست، اگر خداباوری، اگر اهل ایمانی، اگر اهل زندگی پاکیزه ای، خداوند به صراحت از تو خواسته است تا حیات زمین و زمینیان را حفظ کنی و آن را آباد نمایی؛ “وَاستَعمَرَکُم”! این کاری است که از من و تو خواسته شده است. و این چیزی است که در پیشگاه خداوند نسبت به آن مورد مؤاخذه قرار می گیریم. این حفظ حیات است که واجب و ضروری است. حیات که نباشد، چه چیز را میخواهی حفظ کنی؟! چه می ماند؟! در بی حیاتی، نه مادیت تو بدرد میخورد و نه معنویت ات. پس این آیه را نوش کن. آن را با دقت و حساسیت عامل باش. شوخی اش مگیر. مگو که به من ربطی ندارد. در هر جا و هر مقام و رتبه ای که هستی، اولویت ات را حفظ حیات زمین و زمینیان قرار ده. این زمین بیمار را دریاب. زمین مادر من و توست. پس مگذار در احتضاری بدفرجام به سر برد.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی