نکات قرآنی 718

“فَلیُؤَدِّ الَّذِی اؤتُمِنَ اَمانَتَهُ”
(آن کس که امین دانسته شده باید امانت خود را ادا کند)!

– مِلاک شناخت یک انسان الهی امانتداری اوست. اصلاً وجود مؤمن با امانتداری گره خورده است. آنچنانکه خطاب واژهٔ مؤمن به کسی که امانتدار نیست، یک خطای فاحش است. امام رضا(ع) می فرمایند؛ به کثرت نماز و روزه شان منگرید بلکه به راستگویی و امانتداری شان بنگرید” [عیون اخبار الرضا، ج ۲]. امانتداری شاخصهٔ ایمان است. این دو جدایی ناپذیرند. تا آنجا که امام سجاد(ع) می فرمایند؛”اگر شمشیری را که با آن پدرم(ع) را کشته اند نزد من به امانت گذارند، آن را به صاحبش بر می گردانم”! [دانشنامه قرآن و حدیث]. ردّ امانات از فرمان های صریح خداوند در قرآن است؛ “اِنَّ الله یَأمُرُکُم اَن تُؤَدُّوا الأماناتِ اِلَیٰ اَهلِها” (خداوند شما را فرمان می دهد که امانات را به اهلش باز گردانید)! و امانات انواع دارد؛ از مادی تا معنوی گسترهٔ وسیعی را شامل است. بیت المال از ابتدایی ترین آن و جان های ما از باطنی ترین امانات اند. امروزه اگر نگوییم که سنت امانتداری از بین رفته، قطعاً بسیار کمرنگ و بی رمق گشته است. آنچنان که آن را گاه جز نزد اهل فُتُّوَت و جوانمردی نخواهی یافت.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی