نکات قرآنی 681

“عَبدِِ مُنِیبِِ”

☆ معنای حقیقی بندگی را فقط و فقط آنگاه در خواهی یافت که از هر بندی آزاد شوی. نمی توان بنده ی چیزها و کس ها و ذهنیات مختلف بود و عبد حقیقی هم بود. این ناممکن است. عبد بودن، آزاد بودن از ماسواست. رها شدن از غیر است. این آزادی پایه ی عبد بودن است. ستون آن است. بندگی خدا تنها در آزادی ظهور می یابد و لا غیر. و این آزادی و رهایی در اول کار است نه آخر آن! تو آنگاه که همه ی خدایان را نفی کنی، آنگاه که از همه ی دانستگی های ذهنی ات رها شوی، آنگاه که آزاد شوی، تازه بنده شده ای. تازه عبد گشته ای. و اما “عبد مُنِیب”! آن بنده ای است که در بندگی خویش پویاست. مکرراً در حال اصلاح بندگی اش است. مدام در حال بازگشت از تصورات و موهومات خویش است. زیرا “مُنِیب” است. شعارش؛ “نه این است و نه آن”! چنین عبد مُنِیبی همواره آزادی و آزادگی و رهایی از این و از آن را پاس می دارد. او مدام در پاکی و رهایی غوطه ور است. و مدام در حال حفظ همین پاکی و رهایی است. مراقب خالی نگه داشتن وجود خویش است. ای دوست، بدان هر کس چنین کیفیتی را درک کند، هر کس در چنین کیفیت متعالی به سر برَد، تازه عبدِ واحدِ مطلقِ نامتناهیِ فرادست شده است. تازه بنده شده است. تازه تسلیم حقیقت محض فراچنگ است، و در عین حال آزادتر و آزاده تر از او نمی یابی. زیرا او که بنده ی چیزی نیست! بنده ی کسی و شخصی نیست! او از اینگونه بندها رهاست. عبور کرده است. فلذا بنده ی مطلق لا یُدرَک و لا یُوصَف شده است. آزادی و آزادگی تنها در چنین بندگی ای بدست آمدنی است و رسیدن به چنین بندگی ای، غایت سلوک است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی