“فهم درست واژگان باطنی”

– بی بند و باری یعنی “بی بند” و “بی بار”. یعنی کسی که رها از وابستگی و سنگینی است. یعنی کسی که بر دست و پایش بند نیست و باری بر او تحمیل نشده است. لا اُبالِی نیز یعنی برایم مهم نیست. اهمیتی ندارد. انرژی ام را صرفش نمی کنم. ای دوست، اینها واژه هایی هستند که معنا و مفهوم شان در قاموس اهل حقیقت، جز آن معانی زشت و منفی است که به عوام القا شده و عوام از آن می فهمند. در قاموس بزرگان، این واژگان مثبت اند. اشاره به مقامات روح اند و نیل به آنها، سلوکی خستگی ناپذیر می طلبد. هر کسی را چنین مرتبتی نیست. در قاموس اهل حقیقت، این واژگان ابداً به معنای هرزگی و ناپاکی نیست. اتفاقاً به معنای پاکی حقیقی است. به معنای مُخلَص بودن و خالی بودن از هر انگیزه و خواهش و آرزوست. آن اشاره به رهایی از انواع اسارت های مادی و معنوی است. چنین سالکی همواره سبکروح و سبکبار است. پیوسته همچون مسافری آماده به رفتن است. زیرا بندش به جایی بند نیست و باری از عواطف کور را بر دوش نمی کشد. آزاد و رهاست. هیچ جلوه ای نمی تواند او را بفریبد و پاگیرش کند. چنین کسی به آنی می تواند همهٔ دنیا و آخرت را رها کند و هر جلوه ای را در برابر محبوبش حق تعالی به هیچ بشمارد. ای دوست، آن که قادر است بند ها و بارهای روانی را از خود بگشاید و خود را از انواع اسارت های ذهنی برَهانَد، بی شک صاحب روح بزرگ و مقتدری است.

مسعود ریاعی