نکات قرآنی 662

“کَاَن لَم تَغنَ بِالاَمسِ”
(گویی دیروزی وجود نداشته است)!

☆ این بهترین تعریف از زندگی دنیاست! وقتی دمی سالکانه به گذشته می نگری، گویی اصلاً نبوده است! آن همچو یک رؤیاست و ما در این رؤیا به دام افتاده ایم. رؤیایی که همه چیزش رؤیاگون است. به دست آوردنش، از دست دادنش، خنده و گریه اش، شکست و پیروزی اش … و زندگیِ حقیقی، خروج از این رؤیاست. به تعبیر امام سجاد(ع): “دنیا خواب است و آخرت بیداری، و ما میان این دو در خوابهای آشفته به سر می بریم”! (تنبیه الخواطر ج ۲ ص ۲۲).
ریشه ی رنج ما در این است که این زندگیِ سطحی و رؤیاگونه را جدی گرفته ایم. حقیقی اش پنداشته ایم. حال آنکه این فقط یک توصیف از میان بیشمار توصیفات جهان است. ما این رؤیای آشفته را حقیقت پنداشته ایم و دقیقاً از این روست که خودخواهیم، سلطه طلب و آزاررسانیم. ما جدی اش گرفته ایم و برای همین است که افسرده ایم، که در رنج ایم. ما افسون این رؤیا شده ایم. رؤیایی که دیروزش نیست، لحظه ی گذشته اش نیست و فردایش نیامده است. دنیا هیپنوتیزور قهاری است و همه ی ما را هیپنوتیزم کرده است. بی آنکه بدانیم ذهن هایمان را در اختیار گرفته است. ما در این رؤیای ذهنی با یکدیگر می جنگیم، همدیگر را آواره می کنیم، مدام ویرانی به بار می آوریم و فرصت عروج به حیات و آگاهی برتر را تباه می سازیم. ما بجای جذب عشق و آگاهی، جذب نفرت می کنیم. بجای تمرین مدارا و دوستی، مشق کشتار و دشمنی می کنیم. حال آنکه این فضای رؤیاگون، مایه امتحان ما بود. فرصتی برای پرتاب به دگرسو بود. اما اکنون ما همه اسیرش گشته ایم. در مردابش فرو رفته ایم. و حتی اگر کسی بیاید و بیدارمان کند، او را دشمن می انگاریم! آری، به دام افتادگانِ رؤیایی آشفته به نام دنیا! “رَبَّنا اَخرِجنا مِن هذهِ القَریَةِ الظّالمِ اَهلُها” ( پروردگارا! ما را از این قریه ای که اهلش ظالمند، خارج کن)!

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی