“حکایت پنبه زدن”!

☆ روزی پیری فرزانه سالکی درس خوانده را گفت:
هر گاه توانستی پنبه ی خودت را بزنی، حلاج شده ای. پنبه ی دیگران را زدن، هنر نیست و تو را به جایی نمی رساند. هیچ کس را نرسانده است. اخلاص در سلوک را از اهل ملامت بیاموز. آنان بزرگانی اند که متخصص پنبه زدن خودشان اند. آنگاه که قرار است بت خود را در نگاه دیگران بشکنند، چنان ظریف و هنرمندانه خودتخریبی می کنند که هر آشنا و غریبه انگشت به دهان خواهد ماند. شهامت واقعی را تنها نزد اهل ملامت می توان جست. آنها مظهر خلوص اند. تو هرگز حقیقت را نزد کسانی که با هزار حیله و طرفند خود را راست و درست و پاک و مطهر نشان می دهند، و مدام توجیه گر اعمال خویش اند، نخواهی یافت. چه هیچ حقیقتی نزد اینان نیست که بیابی. اگر روزی بخت با تو یار باشد و یکی از اهل ملامت را ببینی و تابشی زنده از نور باطنش را دریابی، تو بزرگترین بُرد زندگی ات را کرده ای. اخلاص را دریافته ای.

مسعود ریاعی