نکات قرآنی 652

“وَ اِنَّهُ لَحَسرَةَُ”
(و آن مایه ی حسرت است)!

غالباً گفته اند که این حسرت بدان معناست که در آن روزی که حقایق آشکار می شوند، انسان گوید کاش ایمان می آوردم و کاش این کار و آن کار را می کردم و چیزهایی مشابه آن. خب، این یک وجه است اما وجه عمیق تری نیز در کار است که حسرتش به مراتب فزونتر است. و آن اینکه تو در می یابی آن سعادت و خوشبختی را که عمری بدنبالش می دویدی و برای بدست آوردنش رنج می کشیدی، نه آن دور ها، بلکه درست نزدیک خودت بوده است. و تو هرگز آن را درنیافته ای! تمام آرامش و سعادت نزد خودت بوده است. کنارت بوده است! و تو همواره نگاهت را به بیرون دوخته بودی! تو پیوسته در جنب خدا بوده ای و ندانسته ای؛”یا حَسرَتا عَلَی ما فَرَطّتُ فِی جَنبِ الله”! (ای افسوس بر من که در جنب خدا بودم و کوتاهی نمودم)! و این همان حسرت عظیم است! عظیم ترین ثروت و با برکت ترین را نزد خود داشته ای ولی وقعی به آن ننهاده ای! به کارش نگرفته ای! آری، آن سعادت حقیقی و جاوید نه در جایی دور، که درست نزد خودت بوده است! و تو نزدش بوده ای! آیا حسرت از این بیشتر؟! و اینگونه است که خداوند آن را حسرت و افسوسی در قلبهایشان قرار می دهد؛ “لِیَجعَلَ اللهُ ذلکَ حَسرَةً فِی قُلُوبِهِم”! ای دوست، حتی به اعمالت دل خوش نکن، که اگر اصل را در نیابی، همه ی اعمالت نیز تبدیل به حسرت می شوند؛ “کَذلِکَ یُرِیهِمُ اللهُ اَعمالَهُم حَسَراتِِ عَلَیهِم”!

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی