نکات قرآنی 642

“قُل ما یَعبَؤُا بِکُم رَبّی لَولا دُعاؤُکُم”
(بگو؛ پروردگارم برای شما ارزشی قائل نیست اگر دعای شما نباشد)!

☆ عجب نکته ی قابل تأملی! دعای ما، ارزش ما نزد خداوند است. ای دوست، دعا را چه دیده ای؟! چه دانسته ای؟! فهم تو از دعا تعیین کننده ی میزان ارزش توست. تو همواره با نوع دعایت ارزش خود را تعیین می کنی. پس نیک بنگر که چه می گویی و چه می خواهی! خواسته های سخیف و پست -هرچند بلا مانع اند- اما ارزش تو را پایین می آورند. تو همواره با نوع دعایت، خودت را به هستی می شناسانی و قدر و اندازه ات را بر مَلا می کنی. زیرا ارزش تو، دعای توست. می توانی بگویی؛ خدایا این چیز و آن چیز را به من بده، و می توانی بگویی؛ خدایا از این چیز و آن چیز بی نیازم کن. می توانی بگویی؛ مرا مالک و صاحب کن، و می توانی بگویی؛ مرا برخوردار از نعماتت کن بی آنکه داغ مالکیت و تصاحب بر چیزی زنم. می توانی بگویی؛ مدرک تحصیلی دهان پُر کن میخواهم، و می توانی بگویی؛ نور علم را چنان در وجودم روشن کن که نیازم به غیر نیفتد. می توانی بگویی خودت را میخواهم، و می توانی بگویی؛ غیر خودت را میخواهم… هر چه بگویی ارزش خود را تعیین کرده ای. و اگر هیچ دعایی نداشته باشی؛ نزد خدا ارزشی نخواهی داشت. پس چه می کنی؟! ای دوست سالکم، دعا دعوت است. خودش را دعوت کن. او را به خانه ی سینه ات دعوت کن. او را بخوان تا بیاید و زندگی ات را نورانی کند. خودش بیاید، نه پیک و نامه اش. خودش بیاید، نه خبرش. بگذار مکرر کنم؛ دعا، دعوت است. که را دعوت می کنی؟! تا بحال که را دعوت کرده ای؟! آیا تا بحال او را دعوت کرده ای. یا فقط در دعاهایت چیز خواسته ای. آیا تا بحال شده حتی یکبار خانه ی وجودت را برای او تمیز و غبار روبی کنی؟! آیا شده یکبار از سر صدق بگویی: کَرَم نما و فرود آی که خانه خانه ی توست! آیا شده یکبار خود را برای او بیارایی؟! وجودت را برای او خوشبو کنی؟! برای او خالی از غیر کنی؟!… ای دوست، دعای ما، ارزش ماست. تعیین کننده ی شعور ما و قدر و منزلت ماست. دعای ما نشانه ی فهم ما و جایگاه ما در هستی است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی