“داشتن ها و انباشتن ها، آرامش نمی آورد”!

– در این دنیا یک چیز را به قطع می دانم و آن اینکه؛ راحتی و آرامش حقیقی در عبد بودن و وسوسهٔ تملّک و انباشتن را از خود دور داشتن است. افراد زیادی را دیده ام که از ثروت و قدرت و شهرت بسیار برخوردارند اما حتی یکی شان را هم در آرامش واقعی ندیده ام. حتی کسانی را دیده ام که از قدرت های معنوی و باطنی برخوردار بوده اما خودشان در مواقف بسیار در رنج و سختی به سر می بردند زیرا حق استفاده از نیروی باطنی شان در رفع مشکلات شخصی شان را نداشته اند. فرمول عجیبی دارد این دنیا! گویی هر چه بیشتر داشته باشی، به همان میزان از آرامش ات کاسته می شود! این نکته را همواره بخاطر بسپار تا دست از آرزوهای دور و دراز برداری! حرف ها و گفته های این و آن را مبنی بر اینکه ما کسی را می شناسیم که هم برخوردار است و هم آرامش دارد، باور نکن. حتی اگر خودشان هم گفتند باور نکن. تو به زندگی شان وارد نشده ای و نمی دانی چه سختی ها و استرس های عجیب و غریبی دارند. مصیبت ها و مشکلاتی که خاص خودشان است. من گریه هایشان را از سر استیصال دیده ام! ای دوست، برخورداری از قدرت های مادی و حتی قدرت های معنوی، راحتی و آرامش نمی آورد. اتفاقاً کسانی که از قدرت های معنوی برخوردارند سختی بیشتری می کشند. زیرا در این دنیا هر نوع برخورداری و داشتنی، تاوان خود را دارد. آن چیزی شبیه بدهی است که باید تا ذره ی آخرش پرداخت شود. صفر شود. و تو کدام بدهکاری را می شناسی که آرامش داشته باشد؟! ای دوست، راه وصول به آرامش، پذیرش و تسلیم است. پذیرش زندگی و تسلیم بودن به جریان حیات است. در این کیفیت؛ چیزها می آیند و می روند اما تو همچنان زنده و هشیاری. زیرا زندگی ات را به بودن چیزها گره نزده ای. خودت را با داشتن چیزها هم هویت نکرده ای. به داشتن ها شرطی نشده ای. چیزها می خواهند باشند می خواهند نباشند. تو ذهنت را از اسارت آنها رها کرده ای، پس در هر کاری که هستی کارت را بی عیب و نقص به انجام می رسانی. همین. این نقد آرامش است. نشانهٔ عبد بودن است. نشانهٔ فهم و درایت و معرفت از جریان هستی است. و چنین کسی هرگز در نمی ماند. زیرا همهٔ چیزهایی که برای او و خاص اوست به موقع خود را به او می رسانند. هرجا که باشد.

مسعود ریاعی