“یک فرمول عجیب”

☆ هر گاه از خدا بخواهی که مورد رحمت قرار گیری، به واقع از خداوند می خواهی که تو را راحِم (رحم کننده) قرار دهد. این یعنی خداوند از طریق تو رحمتش را به دیگران بچشاند. زیرا تنها در این وضعیت است که تو خود نیز در حوزه ی رحمت قرار می گیری. با دادن است که می گیری. و این فرمولی عجیب است. به واقع در قاموس سلوک چیزی به نام رحمت تک نفره و خودخواهانه نداریم. رحمت امری است جامع. وقتی خورشید روشن شود نمی تواند فقط خودش روشن باشد. آن جهانی را روشن می کند. و اگر جهانی را روشن کرد معلوم است خودش هم روشن است. پس دقت کن! دعای خدایا به من رحم کن، در اصل یعنی خداوندا مرا تجلّی گاه رحمت خود قرار ده. رحمتت را از وجود این بنده ات عیان کن. پس این تصور را که تنها خودت به رحمت برسی، از ذهنت بیرون کن. ما چیزی به نام رحمت خودخواهانه نداریم. نشانه مورد رحمت قرار گرفتن آن است که “مرحوم” خود “راحم” شده باشد. از مفعولیت به فاعلیت رسیده باشد. وقتی رحم کنی یعنی خودت نیز مورد رحمت قرار گرفته ای. صریح و واضح. به عبارتی دیگر؛ آن زمان که روشنایی ببخشی، معلوم است که خود روشن شده ای. دریاب نکته را!

مسعود ریاعی