حقیقت آن است که آن امنیت تامی که می پنداری، وجود ندارد. هیچ وقت وجود نداشته است. زیرا روند زندگی دنیوی اینگونه است که همواره پر از خطرات پیش بینی نشده، باشد. هیچ کس در امنیت نبوده و نیست. حتی یکنفر را هم نمی توانی در طول تاریخ بیابی که در امنیت کامل بسر برده باشد. همه در کوران حوادث بوده اند. همه با اتفاقات پایین و بالا رفته اند. بزرگ و کوچک هم ندارد. پس خود را از آرمانگرایی و پندارِ امنیت کامل خلاص کن. این پندار، بیماری است، بیماری را از خود دور کن. برای این زندگی، هیچ تضمینی نیست، پس امنیتی نیز وجود ندارد. وقتی حقیقتاً در یابی که برای این زندگی امنیت تضمین شده ای وجود ندارد، آنگاه تازه به امنیتی مسحورکننده می رسی! وقتی از این ترس رها گردی، آزاد شوی، تازه امنیت سالکانه را نوش می کنی. زیرا دگر به آن فکر نمی کنی و اندیشه اش را از زندگیت بیرون انداخته ای. باز و پذیرا شده ای. یک سالک، با قبول بی امنیتی است که به امنیت می رسد. با پذیرش و فهم آسیب پذیری است که امنیت را دریافت می کند. برای سالک، امنیت، در برج و بارو و حصار نیست، در رهایی است، در باز بودن است، در خروجش از تله ها و توجیه های ذهنی است. و این نکته را انسان معمول در نمی یابد، چه او مملو از ترس است و فقط ظاهری از حیات دنیا را نظاره گر است. و دقیقاً از همین روست که بیشترین آسیب را می بیند. ترس های روانی، نابودکننده اند. امنیت بخش نیستند، بر ضد آنند. آنها خود اصل و ریشه ی بسیاری از اتفاقات ناگوارند. یک “مؤمن”، در امنیت است، اما امنیت نزد او بدان معنا نیست که آسیب نمی بیند، بلکه بدان معناست که او این آسیب پذیری را جزوی از زندگی می داند و آن را پذیرفته است. آن بخشی از خودِ امنیت است. و نکته همین است. او روز و شب را تواَمان زندگی می داند. آن را تجزیه نمی کند. کَنده شدن، جزوی از زندگی است. مرگ، جزو لاینفک آن است. و دقیقاً فهم و پذیرش همین نکته است که “امنیت سالکانه” می آورد. زیرا در این نگاهِ واقعی و شجاعانه، هیچ نوع ترس مخرب روانی وجود ندارد. و این شیوه ی زندگی آزادگان است.
مسعود ریاعی