روح ربانی

مجموعه ای شگرف در باب تسلیم بودن به روح ربانی و نیل به فرزانگی

روح ربّاني

بدان همين كه موجود گشته‌اي يعني بارقه‌اي از “حيّ  قيوم” دريافت كرده‌اي! پس آگاه شو از اين بارقة زنده قدرتمند تا در زندگي دوباره زنده شوي چه “خوشا به حال آن كس كه در زندگي دوبار متولد شود”.

بدان، جرياني در تو دميده‌اند بنام “روح” كه ويژه توست چه تو با او زنده‌اي. او تو را دريافته است تو نيز او را درياب كه ارتباط تو با “ربّ‌ات” كه رب العالمين است از طريق روح الهي دميده شده در توست كه اين خود يك جريان باطني قابل درك است. پس به روح الهي‌ات “آگاه شو” كه چون آگاه شوي در حقيقت او را نسبت به خود “فعال” كرده‌اي.

دريافت‌هاي بزرگ از اين نقطه آغاز مي‌شود. او پيوند با تو را درك مي‌كند تو نيز پيوند با او را درك كن تا “هويت الهي” يابي كه “ربّ كريم تو” آماده عطاست.

بدان “روح الهي” كه در ذات، همان “روح رُبُوبي” است از ” عالَم أمر” است و عالَم أمر، عالَم آگاهي و شعور و حيات بخشي است و اراده رب العالمين از عالَم أمر به “عالَم خَلق” افاضه مي‌شود. عالَم أمر، عالَم خَلق نيست. عالَم خَلق، جهان آفرينش است كه شعور و حياتش، از عالَم أمر است. پس مخلوقاتِ عالَم خلق، در هر رتبه كه باشند چه سنگ و چه انسان به قدر استعدادشان، زنده و داراي شعورند.

“يُسَّبِحُ لِلهِ مَا فِي السّمواتِ وَ مَا فِي الأرض” آنچه در آسمان‌ها و زمين است همه تسبيح‌گوي خداوندند. اما تو اين تسبيح و تقديس را تفقّه نمي‌كني چه هر موجودي رتبه ­اي از حيات و شعور گرفته است.

اما همين حيات و شعوري كه در عالَم خلق مي‌بيني از تماس با عالَم امر است نه ” امتزاج” با آن، كه امتزاجي در كار نيست زيرا عالَم امر، لطيف و ” مجرّد” است و عالَم خلق، غليظ و ” مركّب” ولي هر دو عالَم، از عوالم رب العالمين اند.

عالَم امر، عالَمي قدرتمند است چه عنصر اصلي‌اش ” آگاهي” است و روح از عالم امر است و عالَم امر از ” رب + ي” – ” قُلِ الرُّوحُ مِن أمرِ رَبّي” بگو روح از امرِ ربّ من است.

روح، هنگامي كه در تو دميده مي‌شود در تماس با وجود بي جان تو قرار مي‌گيرد و تو را، حيات و آگاهي و قدرت مي‌بخشد چه به اين اَمر واقف شوي يا نشوي.

آن روح، تو نيستي. تو نيز آن روح نيستي، چون ” امتزاجي” در كار نيست بلكه فقط وجود تو در تماس با روح الهي‌ات قرار گرفته است و اين تماس باطني است زيرا روح از عالَم امر است و تو از عالَم خلق و جسم مركّب را در عالَم مجرّد راه ندهند. ” رو مجرد شو مجرد را ببين”.

هنگام دميدنِ روحِ تو، اولين نقطه يا بخش وجودي‌ات كه در معرض تماس اين روح الهي قرار مي‌‌گيرد ” حساس‌ترين” بخشِ وجودي توست كه ” خودآگاه ” تو را مي‌سازد. برخي به آن ” ضمير باطن ” مي‌گويند و برخي به علت ضعفِ دركِ مُدرِكِ آن، ” ضمير ناخودآگاهش ” مي‌نامند.

بدان وقتي مرتكب خطا يا گناهي شوي، از سوي همين بخش حساس، سرزنش و ملامت مي‌شوي چه اين بخش در اين وضعيت “نَفس لَوّامَه” ساخته است چه او به خاطر همجواري با روح الهي از معناي ” حقيقت و راستي” با خبر است و ” بدي را از خوبي” تمييز مي‌دهد ” بَديهيّات” نيز از اين ناحيه القاء مي‌شود.

اين تماس مقدّس و اين همجواري لطيف، گاه باعث مي‌شود از اخباري اطلاع‌ يابي “ناديده” ” ناگفته” و” ناشنوده” كه موجب اعجاب توست. در اين حال، اين بخش حساس “مجراي شهود” شده است. ” الهام” نيز از اين پنجره تابيدن مي‌گيرد.

بدان كه اين بخش وجود، بسيار مهم است چه آن را ” صدر” تو گفته‌اند و صدر هر چيز “اول” آن چيز است. و چون حال تو به يكباره از اين نقطه دگرگون مي‌شود به آ‌ن “قلب” نيز گفته‌اند زيرا معناي قلب ” دگرگوني” است و از اين رو است كه پاره‌اي اوقات، به ناگاه حالِ تو بي هيچ علت خارجي، از شادي به غم و يا از غم به شادي دگرگون مي‌شود و تو نمي داني چرا؟ اما اين مماس با روح، خوب مي‌داند!

اين مجراي مهم را در “وجه” تو مي بينم چه معابر بزرگِ ” ادراك” تو در “وجه تو” قرار دارد. ” در باب وجه تو، باز سخن هست كه مي آيد ان شاء الله”.

پس به امور باطني خويش دقت كن كه درون تو، جهاني بزرگ سرشته‌اند “وَ فيكَ انطَوي العَالَمُ الأكبَر”.

…