☆ ما به دنیا می آییم و بدن می گیریم تا با آن عمل کردن را بیاموزیم. سپس بدن را از دست می دهیم، و آنچه که برایمان می ماند توانایی “انجام” است. چشم می گیریم و دیدن را می آموزیم، سپس آن را از دست می دهیم، و آنچه برایمان می ماند، توانایی “دیدن” است. گوش می گیریم و شنیدن را تجربه می کنیم، سپس آن را از دست می دهیم، و آنچه که برایمان می ماند، توانایی “شنیدن” است… ما یک به یک وسایل ادراک را می گیریم سپس آنها را از دست می دهیم، و آنچه برایمان به میراث می ماند توانایی “ادراک” است. این یعنی؛ روزی که جسم مان را از دست دهیم، ما توانا خواهیم بود بدون ابزار جسمانی، عمل کنیم، ببینیم، بشنویم، احساس کنیم، بیندیشیم،… زیرا دوره ی پایه و ابتدایی آن را در زمین گذرانده ایم.
پس هر که در اینجا، خوب ببیند و خوب بشنود و خوب عمل کند و خوب بیندیشد و خوب عشق بورزد،… به نفع خود کار کرده و بر توانایی اش در جهان پس از مرگ افزوده است.
مسعود ریاعی