“طعام از نوع لطیف”

سطح لطافتِ وجودی هر چیز، از آنچه که می خورَد مشخص می شود. بشر نمی تواند لطیف تر از آنچه که میخورد، باشد. جسم بشری ما “هوا”، “آب”، و غذای “خاکی” را می خورَد و آنها را با “آتش” وجود می آمیزد. پس وضع همین است که هست. برای آنکه لطیفتر از پیش شد و آگاهی های ناب و زنده را شکار نمود، باید محاذی با این باد و آب و غذای خاکی، “روح” (رهایی) و “تسبیح” (پاکی) و “تهلیل” (یگانگی) را طعام لطیف خویش ساخت و آنها را با آتش “عشق” (ستایش)، پخت و از آنِ خویش نمود.

مسعود ریاعی