سطح لطافتِ وجودی هر چیز، از آنچه که می خورَد مشخص می شود. بشر نمی تواند لطیف تر از آنچه که میخورد، باشد. جسم بشری ما “هوا”، “آب”، و غذای “خاکی” را می خورَد و آنها را با “آتش” وجود می آمیزد. پس وضع همین است که هست. برای آنکه لطیفتر از پیش شد و آگاهی های ناب و زنده را شکار نمود، باید محاذی با این باد و آب و غذای خاکی، “روح” (رهایی) و “تسبیح” (پاکی) و “تهلیل” (یگانگی) را طعام لطیف خویش ساخت و آنها را با آتش “عشق” (ستایش)، پخت و از آنِ خویش نمود.
مسعود ریاعی