“دو سفر در یک مسیر!”

در سلوک قرآنی، دو سفر می بینی، یکی سفر به خدا (اِلَی اللهِ)، یکی سفر در خدا (فِی اللهِ). سفر به خدا، با تسلیم سالک و محو منیّت اش، پایان می پذیرد. اما سفر در خدا، پایان ناپذیر و نامتناهی است. آن تجربه ای است که خاص توست. و از آنجا که خدا، زمان و مکان ندارد، پس سفری به ناکجاآباد، یعنی به “کیفیتی متعالی از بودن” است که جز واصِل به حق، کس از آن خبر ندارد.

مسعود ریاعی