“همزمان و همگام با هستی”

ما همیشه از دنیای پیرامون مان، یک قدم عقب هستیم. زیرا تصویری را که هر لحظه از آن می گیریم تا درک کنیم، زمان می برَد تا به ما برسد. جهان یک لحظه جلوتر رفته است و ما هنوز سرگرم تصویر لحظه ی قبلیم که تازه رسیده است. هر چند این زمان بسیار کوتاه است و کسر کوچکی از ثانیه محسوب می شود، لکن همین یک فاصله، یک خلل قابل تأمّل است. برای آنکه همزمان و مستقیم با جهان هستی در ارتباط باشی و در ارتباط بمانی، باید ذهن تحلیل گر متوقف شود. منظور از “مراقبه” همین است. چنین کیفیتی با “تسلیم محض” محقق می شود. و بدان که تنها ادراک صحیح و کامل از هستی، در همین همزمانی و همگامی است.

مسعود ریاعی