“قلعهٔ روح بزرگ و راه ورود به آن”

⭐️ جایی است و کیفیتی است یا بهتر بگویم وجود پر فتوح کسی است که همچون قلعه‌ای پناهگاهی امن و دلپذیر است. وقتی عذاب سخت پایان هر دوره نزدیک شود، راه نجات اهل ایمان آنست که به آن قلعه، به آن روح بزرگ پناه آورند حال‌آنکه اهل نفاق و فریبکاران و ظالمان و دنیاطلبان بیرون آن در رنج و عذاب خواهند ماند. لطفاً به این آیه شریفه دقت کن؛ “فَضُرِبَ بَینَهُم بِسُورٍ لَهُ بابٌ باطِنُهُ فِیهِ الرَّحمَةُ وَ ظاهِرُهُ مِن قِبَلِهِ العَذابُ”(پس میان‌شان حصار قلعه‌ای حائل می‌شود که دَرِی دارد و داخل آن رحمت است و بیرون آن از پیش‌روی‌اش عذاب)! این قلعه را تجلّی حضرت حق بدان که محکم‌تر از آن قلعه‌ای نیابی. در موقفی حساس و سرنوشت‌ساز، در پایان هر دوره از این حیات پر دوران، اهل ایمان یا وارد این قلعه، این روح زنده و بزرگ و نجات‌بخش می‌شوند یا تعلل کرده و وارد نمی‌شوند. و این به خودشان مربوط است. اگر تسلیم‌وار وارد شوند گویی به بهشتی پر رحمت وارد گشته‌اند. رستگار شده و از هر عذابی در امان بوده و در کیفیتی بهشتی بسر خواهند برد. اما آنان که بیرون دَر بمانند یعنی خود را گرفتار امواج عذاب بی‌کسی و بی‌پناهی و بی‌رحمتی نموده‌اند. و چه عذابی بالاتر از حسرت وارد نشدن و فرصت‌سوزی! ای دوست، طریق وارد شدن به قلعه روح بزرگ اینگونه است؛ “با بستن عهدی راستین”. تو در این عهد، همهٔ امور خود را به حضرت حق واگذار می‌کنی، تسلیم محض می‌شوی، خود را از هر چیز و هر داشته‌ای -مادی و معنوی- خلع ید می‌کنی، و دست از هر خواهش و آرزوی نفسانی بر می‌کشی. خودت را و سرنوشتت را به تمامی تقدیم می‌کنی، و در برابرش یک پذیرش محض می‌گردی. “این مجوز ورود تو به قلعهٔ روح بزرگ است”. دست شستن از همه‌چیز. و دقیقاً از این روست که اهل نفاق و فریبکاران و دنیاطلبان بدان قلعه راه ندارند. زیرا آن‌ها قادر به بستن چنین عهد و پیمانی نیستند.

مسعود ریاعی