“توبه از منظر سالکان”

⭐️ از منظر سالکان توبه سه مرتبهٔ کلی دارد.
اولین مرتبهٔ آن؛ توبه از گناه و عملکرد سوء است. ما همه در زندگی خطاهایی عمدی و نفسانی داشته‌ایم که موجب خسارات عدیده به موجودیت‌مان در جریان زندگی شده‌اند. فلذا اگر خودیت‌مان را دوست داریم و خواهان رشد خویش هستیم باید از انجام این خطاهای خسارت‌بار باز گردیم. با چنین توبه‌ای می‌توان از وضعیت ‌های نابهنجار و بلایا خارج شد و انرژی‌های اطرافمان را به بهترین نحو تغییر داد. این توبهٔ مبتدیان است و در ابتدای سلوک ضروری است.
دومین مرتبهٔ آن؛ توبه از غفلت است. و این از آنِ خواص است. در این مرتبه سالک به جایگاهی رسیده که هیچ قصدی بر انجام گناه و پلیدی ندارد اما گاه از سیر در جریان حق غفلت دارد. در وضعیت غفلت، نه تنها ممکن است خطایی صورت پذیرد بلکه مهم‌تر از آن اینکه ممکن است فرصت‌های انجام عمل خیر از دست بروند. در زندگی فرصت‌هایی است رشددهنده که هشیاری نسبت به آنها می‌تواند وضعیت زندگی آدمی را به بهترین وجه تغییر داده و او را با کمترین هزینه به منزل حیات حقیقی‌اش نزدیک و نزدیکتر کند. توبه از غفلت، تو را همواره هشیار نگاه می‌دارد. کاری می‌کند که جریان زندگی را آنچنان که هست ببینی و از تمامی فرصت‌های خیر به نیکی بهره‌مند گردی.
سومین مرتبهٔ توبه؛ از آن خاص‌الخواص سالکان است. و آن اینکه؛ اینان از هر آنچه غیر حق است توبه می‌کنند. اینان هر چه را که می‌بینند باید حق را در آن، پیش از آن، و بعد از آن ببینند. اینان حق‌بین‌اند نه شیء‌بین! سر و کارشان همواره با حق است. با حق مراوده دارند. به حق می‌گیرند و به حق می‌دهند. و در یک کلام خودْ کارگزار حق‌اند و لا غیر. حق برای اینان که همان راستی و درستی است تمامیت زندگی‌شان است. اگر حتی لحظه‌ای جز این باشند بیدرنگ از آن توبه می‌کنند. شناوری مدام در جریان زندهٔ حق، نحوهٔ زندگی‌شان است. حق برای اینان کوچک و بزرگ ندارد. حق، حق است. چه دانهٔ گندمی در دهان موری باشد چه امانتی بزرگ که حتی کوه‌ها از پذیرش آن سر باز زده باشند.

مسعود ریاعی