“شهر صلح، شهر خدا”

⭐️ از کسانی که صلح در وجودشان نیست نمی‌توان انتظار صلح داشت. فاقد شیء، مُعطِی آن نمی‌تواند باشد. ندارد که بدهد. صلح را تنها در وجود صالح و مُصلِح می‌توان یافت. صلح یک آگاهیِ برتر است. نوری است زنده و حیات‌بخش که وجود سالک را از درون روشن می‌کند و تمامیت‌اش را در بر می‌گیرد. هر آن‌که واژهٔ صلح را بکار می‌برد به معنای آن نیست که دارندهٔ آن است. هر که بگوید پول، پولدار نیست و هر آن‌که بگوید علم، عالِم محسوب نمی‌شود. صلح نوری است که برای اهل مشاهده قابل دیدن است. آن یک مفهوم انتزاعی نیست. از جنس وجود است. برای رسیدن به صلح باید مراقبه‌ای واقعی داشت و به حقیقت هستی واصِل گشت. باید این ذهن منیت‌ساز و تاریک‌اندیش ساکت و خاموش گردد. منیّت و خودبزرگ‌بینی ضد صلح اند. نمی‌توان از اشخاص متکبر و خودبزرگ‌بین انتظار صلح داشت. آنها گرفتار تضادهای درونی‌اند. حال آنکه صلح محصول وحدت درونی است. امری است که از باطن بر آمده و تمام ظاهر را در بر می‌گیرد. صلح یک مفهوم صرف نیست. جهانی زنده و وسیع است. صلح، شهر خداست. این شهر واقعی است و هر کسی را به آن راه نیست. شهر صلح شهر صالحان است. خودپرستان کجا شهر صلح را دیده‌اند. آن‌که فقط خودش و برداشت خودش را قبول دارد، با مفهوم متعالی صلح بیگانه است. بلکه صلح را دشمن درجهٔ یک خود تلقی می‌کند و آن را همچون سمی مهلک می‌پندارد. شیاطین جن و انس ضد صلح‌اند. با تفرقه زنده‌اند. آنها در طول تاریخ یاد گرفته‌اند که علناً بر ضد صلح سخن نگویند زیرا در اینصورت خریداری نخواهند داشت. آنها آموخته‌اند که بجای ضدیت علنی، از جملاتی نظیر؛ صلح به چه قیمت؟! آیا به قیمت نابودی و هلاکت و غیره، بهره بگیرند تا شک و تردید و عدم ترویج فرهنگ صلح را در خفا و در قلبها بکارند و مردمان را با زیرکی از صلح بترسانند. یک سالک با سلوکش باید آگاهانه و در همین زندگی دنیوی به صلح کل نائل شود. باید همینجا تجربه‌اش کند و همینجا به آن نائل گردد. نشانهٔ نیل به صلح کل، محبت و خدمتگزاری به تمامی مخلوقات خداست. کسی که نتواند به اِخلاص خادم خلق خدا شود، به شهر جاودانهٔ صلح راهش نیست. چنین شخصی همواره در سیر جریان حیاتش باید به شهرهای مادون آن هبوط کند. شهرهایی که همواره پر از درگیری و تضاد اند. و همواره یادت باشد که به قول قرآن “الصُّلحُ خَیرٌ”؛ صلح بهترین است. و بهترین هم خداست؛”وَاللهُ خَیرٌ”.
“وَالعاقِبَةُ للِمُتَّقِینَ”.

مسعود ریاعی