نکات قرآنی 752

“اِنَّمَا المُشرِکُونَ نَجَسٌ”
(مشرکین نجس‌اند)!

– نجاست، آلودگی و پلیدی است. و شرک، اصل نجاست است. دقت کن! آن که روح و جانش را در اختیار هر کس و ناکس قرار می‌دهد، آن که هم بنده دنیاست و هم بردهٔ قدرت‌های حاکمه دنیوی، آن که فرمانبردار شهوت و غضب خویش است، آن که تسلیم توهّمات و برداشت‌های تاریک و مخرب است، آن که خدایش زر و زور و تزویر است، و آن که در یک کلام مشرک است و خدایان بسیار بر او فرمانروایی می‌کنند، اصل آلودگی و نجاست است. نجس کسی است که اربابان بسیار دارد و هر اربابی زباله‌هایش را در او می‌ریزد. مشرک، زباله‌دان انواع نیروهای تسخیرکننده است. همه در او سهیم‌اند. نجاست پیش از آنکه ظاهری باشد، وجهی باطنی است. درون چنین کسی نجس است. ذهن او نجس است. نجس کسی است که از آلودگی‌های نفسانی رها نشده‌است. دانستگی‌هایش آلوده است. احساساتش آلوده‌ است. او از درون اسیر تأثیرات نیروهای برده‌دار مرئی و نامرئی است. از درون قفل است. ای دوست، “اِنَّما”، از ادات حصر است. اصل نجاست، منحصر به اینهاست. کسانی‌که یگانگی را رها کرده و بنده و بردهٔ چندگانگی‌ها گشته‌اند.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی