“خدای رحمن، معلمی یگانه”

– من شاگرد خدای رحمن‌ام. نه شاگرد کس دیگر. زیرا تنها شاگردی او را برگزیده‌ام؛ “الرَّحمٰنُ عَلَّمَ القُرآنَ”. خدای رحمن است که قرآن می آموزاند. آن که شاگرد خدای رحمن شود شاگردی غیر بر او حرام باشد. چه با حضور مقتدرانه او، نیازی به معلم دیگر نیست. کافیست سراپا تسلیم باشی و از ذهن و ذهنیات خود بگذری و چشمان مشاهده‌گرت را بگشایی، پس او بهترین و کارآمدترین و آرامش‌بخش‌ترین آموزه‌ها را تقدیمت خواهد نمود. گاه چیزهایی به تو نشان خواهد داد که پیش از این به مخیله‌ات هم خطور نکرده است. گاه تو را از راه‌هایی می برَد که پیش از این هرگز آن‌ها را نمی شناختی. گاه در کلمه یا جمله‌ای که صدها بار خوانده‌ای چیز جدیدی را هویدا می کند که مست از آموزه‌اش می شوی. “اِیْ هُوَ رَبَّی”! آری او ربّ من است. بخشنده و مهربان است. پس این غایت بی‌انصافی و نمک‌نشناسی است که کسی چنین رَبِّی داشته باشد و سراغ دیگری برود و تکیه به دیگری کند. خدای رحمن معلم کل است. طُرُق آگاهی بخشیِ او متنوع و بسیار است و هر کدام متناسب با مقتضیات زمان و مکان خود بروز می کند. پس اگر شاگردی در فهم آموزه‌هایش خطایی داشته باشد این از کم استعدادی خود اوست و اگر صوابی داشته باشد، این از اراده خدای رحمن است. اما هرچه که باشد؛ این با او بودن و با او رفتن و در کلاس حیاتِ او شرکت کردن است که زیباترین نوع زندگی است. ای دوست، تسلیم خدای بخشنده و مهربان باش و بگذار او یگانه معلم‌ات باشد “وَاتَّقُوالله یُعَلِّمکُمُ الله”(خدا را صیانت کنید تا او معلم‌تان شود)! خدای زنده، تعلیم زنده دارد. و تو بی شک رستگار شده‌ای و دگر به هیچ‌کس و هیچ چیز نیاز نخواهی داشت. چه همه چیز و همه‌کس -چه بخواهد چه نخواهد- در خدمت اوست. و یادت باشد که “عِبادُ الرَّحمٰن” شاگردان خدای رحمن‌اند و جز او چشم امید به هیچ‌کس و هیچ‌چیز ندارند. چه او کافیست.

مسعود ریاعی