نکات قرآنی 679

“یَومَ لا تَملِکُ نَفسَُ لِنَفسِِ شَیئَاً وَالاَمرُ یَومَئِذِِ للهِ”
(روزی که هیچ نفسی را بر هیچ نفسی پادشاهی نباشد، [آن روزی الهی است] و فرمان آن روز خدای را باشد)!

☆ این غایت کار است! این همان رهایی و خداگونگی است. به خودیت خویش نائل شدن است. تو باید از زیر سلطه ی هر نفسی بدر آیی! روی پای خودت بایستی و به خداگونگی ات سلام کنی. و آن روزی است که روح و روانت از تکیه به این و آن دست بر دارد. سلطه پذیری الهی نیست. هیچ نفسی نباید بر نفس دیگر پادشاهی کند و مالکیت داشته باشد. این غایت انسان در قرآن است. رهایی باطنی. جز این هرچه که باشد و هرچقدر هم که لطیف به نظر برسد، باز نوعی بردگی و اسارت لطیف است. خلاصی نیست. خود بودن نیست. اگر حتی تو را به بهشتی بردند اما تحت مالکیت و سلطه ی دیگران قرارت دادند، بدان که آنجا بهشت حقیقی تو نیست. از بهشتی که آزادی ندارد، فرار کن! و یا مثل پدرت آدم(ع) کاری کن که اخراجت کنند! بهشت حقیقی جای تکلیف و امر و نهی نیست. آن کیفیتی متعالی از رهایی است. هیچ نفسی نباید مالک نفس دگر باشد و بر آن پادشاهی کند. این از منظر قرآن، غیر الهی است. اگر خواهان رهایی واقعی هستی؛ این آیه شریفه از آن آیه هایی است که باید حفظش کنی و همواره نصب العین خود قرار دهی و مدام بر آن مراقبه نمایی. ای دوست، سلوک سالک برای رهایی از سلطه ی غیر است. انسان الهی چنین است. انسانی رسیده به خودیت الهی خویش. خارج شده از سلطه ی غیر. و یادت باشد که نفس مطمئنه خود پادشاه خویش است.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی