“اهل خنده و اهل گریه”

☆ خنده و گریه هیچ فرق ذاتی با هم ندارند. هر دو از یک انرژی اند. انرژی ای که باید تخلیه شود. منتها برخی برای این تخلیه، مجرای خنده را ترجیح می دهند و برخی مجرای گریه را. عده ای حتی در قبرستان و هنگام دفن مردگان هم خنده شان می گیرد و دست خودشان نیست. و بالعکس؛ عده ای هستند که حتی در مراسم شاد هم اشک ماتم از چشمان شان جاری می شود. هیچکدام تقصیری ندارند و این مربوط به ساختار کالبد احساسی عاطفی شان می شود. باید بدانی که نه گریه و نه خنده هیچ یک بر دیگری رجحان ندارد. این دو، دو عکس العمل به ظاهر متفاوت برای آزادسازی انرژی های گره خورده است. این دنیا به همان اندازه که می تواند غمبار جلوه کند، به همان اندازه نیز مضحک است. خنده و گریه راهی است برای تعدیل خود. برای آرامش خود. آنها بخودی خود فاقد ارزش ذاتی اند. به این دنیا و مظاهرش میخواهی بخند میخواهی گریه کن. مهم تو هستی، نه خنده یا گریه. البته من خود در بسیاری مواقع خنده را ترجیح می دهم زیرا با خنده، مضحک بودن این دنیا و روابطش بیشتر بر ملا می شود و پوچی اش واضحتر می گردد. حال آنکه با گریه، ممکن است جدی تر و ریشه دارتر شوند. واقعاً گاه دیدنِ رفتار و گفتار و عکس العمل کسانی که همه چیز این دنیا را بسیار جدی می گیرند، خنده دارترین پرده نمایش این زندگی دنیوی می شود.
گویند؛ عیسی(ع) بسیار لبخند میزد و یحیی(ع) بسیار می گریست. روزی یحیی(ع) به او گفت؛ آیا از مکرهای حضرت حق، ایمن شده ای که اینچنین شادی و می خندی؟! عیسی(ع) بدو گفت؛ آیا تو از الطاف و بخشندگی حق، غافل شده ای که اینچنین می گریی؟! گویند، ولیی از اولیاء در این ماجرا حاضر بود، از “حق” پرسید؛ از این دو کدامیک مقام شان نزد تو برتر است؟! حق فرمود: آنکه بهترین گمان را به من دارد “اَحسَنُهُم ظَنّاً”. زیرا من نزد گمان بنده ام بسر می برم ” اَنا عِندَ ظَنِّ عَبدِی بِی”. ببین هر بنده در مورد من چه می اندیشد و چه تصور می کند، پس برای او همانم!

مسعود ریاعی