“ربّ همراه”

☆ من تنها تسلیم پروردگار خودم هستم. پروردگاری که در قلب خودم است. با من است. پروردگارم چیزی جدا نیست. در دوردست نیست. من نمی توانم تسلیم خدایان دوردست و دست نیافتنی باشم. این ناممکن است. من اصلاً حرف آن خدایان را نمی فهمم! چگونه تسلیم شان باشم؟! سلوک من همواره بسوی رب خودم است. زیرا تنها با رب خودم است که به ذات الوهیت وصل می شوم. من راه دیگران را نمی پیمایم. نمی توانم بپیمایم. چنین کاری بی حرمتی به رب خودم است. من اهل بی حرمتی به رب ام نیستم. “اِنَّ مَعِیَ رَبِّی” (رب من با خود من است). پس “وَاعبُد رَبّکَ” (رب ات را بنده باش). این دستور صریح قرآن است. تو تنها از طریق رب خویش است که به رستگاری نائل می شوی. و این رب همواره با مربوب است. با خود توست. پس جریان ربوبی خودت را دریاب. تو منحصر بفردی. شبیه هیچکس نیستی. این یعنی جریان ربوبی تو خاص است. همچنانکه ماجراهای زندگی ات خاص است. جریان ربوبی ات را عاشقانه تسلیم باش تا از رنج بی هویتی بِرَهی و نفس مطمئنه گردی. با تسلیم، شبیه رب خود شو. و بدان که آن یگانه مطلق بی نهایت، در فطرت الهی هر سالکی به نقشی متجلی می شود که خاص خود اوست، و این همان خود متعالی است. قدرش را بدان..

مسعود ریاعی