“خدا حافظ”

   وقتی می گویی “خدا حافظ”، دگر در نوع حفاظت خدا دخالت نکن. بگذار خدا کارش را بکند. حفاظت خداوند از نوع حفاظت های ذهنی ما نیست. او گاه با مرگ حفاظت می کند و گاه با زندگی. گاه با سکون و گاه با حرکت. گاه به غیب می برَد و گاه به شهود. هم عطایش حفاظت است و هم ندادنش. هم در اجابت ایجابی اش حفاظت است هم در اجابت سلبی اش. “خدا حافظ” اندیشه ای سرشار از توکل است و گفتنش تنها در وقت وداع نیست، همه وقت است. وقتی می گویی “خدا حافظ” یعنی دگر من حافظ نیستم. او حافظ است. آن طور که بخواهد. و او بهترین حافظان است.

مسعود ریاعی