“فَلَن اُکَلِّمَ الیَومَ إِنسِیِّاً”
(امروز هرگز با انسانی سخن نخواهم گفت)!
⭐️ روزی می رسد که حاضر نیستی با هیچ انسانی هم‌سخن شوی. آن سالکی که حامل حقیقت است، آن که در حضور حقیقت است، روا نیست که آلوده به هم‌سخنیِ غیر گردد. او روزه سکوت می‌گیرد و اینچنین از حقیقت خویش صیانت می‌کند. زیرا او اهل “نَذَرتُ لِلرَّحمٰنِ صَومَاً” است! چنین سالکی انسان‌های ذهنی را، انسان‌هایی که پر از شک و تردید و دوگانگی‌اند را، رها می کند. به حال خودشان وامی‌گذارد و در ترکیبات وجودی‌شان شرکت نمی‌کند. حتی اجازه نمی دهد که او را با ارتعاش سخنان‌شان لمس کنند. او نیز با سخنی مَسّ‌شان نمی کند. زیرا این کیفیت متعالی، جای ترکیب نیست. حالتی ایزوله‌گونه دارد. زیرا قرار است از وجود سالک چیزی متولد شود که پاک و آسمانی است. وجودی که از جنس دنیا و آلودگی‌هایش نیست.
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی
