“یَهدِی مَن یَشاءَ”
(هر که را بخواهد هدایت می کند)
– ای دوست، از کسانی که می پندارند خداوند جز آنان کس دیگری را هدایت نکرده، دوری گزین. اینان خودبزرگبینانی متوهّماند که تو را به زندان ذهنیِ تاریک و بستهای می کشانند که رهایی از آن به سهولت ممکن نیست. خداوند “یَهدِی مَن یَشاء” است. او هر که را بخواهد هدایت می کند. به مفهوم “هر که” توجه کن. آن موصول عام است. در این آیه نمی گوید مؤمنین را، نمی گوید متقین را، نمی گوید زاهدین و متعصبین را… بلکه می فرماید؛ هر که را. این یعنی دست خدا باز باز است. پس هدایتت را از او بطلب. مگو که بسی خراب و گنهکارم، مگو که آب از سرم گذشته و کارم تمام است، مگو که عمری در ناپاکی و خداناباوری به سر کردهام. “او” هدایتگر هر کسی است که بخواهد. پس بخواه و برخوردار شو، که او هیچ دعایی را بی جواب نمیگذارد. بدان تنها هدایت واقعی، هدایت خداست؛”اِنَّ هُدَی الله هُوَ الهُدیٰ”! هدایت دیگران شِبه هدایت است. هدایت راستین و ماندگار از آنِ کسی است که “هادی” است. کسی که بهترین طُرُق هدایت در همهٔ عوالم دیده و نادیده را می شناسد. ای دوست، و هیچگاه جاهلانه و با معیارهای محدود ذهنیات، کسی را به گمراهی متهم و تحقیر مکن؛ چه بسا آن روز که حقایق آشکار شوند بسیاری از کسان را که هدایت شده می پنداشتی، خواهی دید که گمراهانی بیش نبودهاند، و برخی را که گمراه می انگاشتی، خواهی دید که هدایتشدگان خدا بودهاند. چه تنها این خداست که به هدایتشدگان آگاهتر است “وَ هُوَ اَعلَمُ بِالمُهتَدِینَ”
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی