“یَسأَلُونَکَ کَاَنَّکَ حَفِیُّ”
(از تو [از زمان وقوع قیامت] می پرسند، گویی تو حَفِیّ هستی!)
☆ حَفِیّ از اسماء اسراری و برخوردار از معانی لطیف بسیار است. حافِی اسم فاعل حَفِیَ به معنای پابرهنه است. کسی است که نعلین تعلقات دنیوی و اُخروی را از خود کَنده و دور کرده است. تو گویی یادآور این آیه است “فَاخلَع نَعلَیکَ اِنَّکَ بِالوادِ المُقَدَّسِ طُویٰ” (پای پوش خود را در آر که تو در وادی مقدس طُویٰ هستی)! حَفِیّ، تنها مشتاق یکی است و کاملاً پاک و خالی از غیر است. و چون پاک و خالی و بی تعلق است، آگاه از اسرار است. وجودی یکپارچه حقیقت بین دارد. پس می داند آنچه را که اغیار نمی دانند. و می بیند آنچه را که دیگران از دیدنش محروم اند. زیرا هیچ حجاب تعلقی او را فرو نگرفته است. وابسته و دلبسته ی چیزهایی نیست که کور و کرش کرده باشند. حَفِیّ تمام وجودش “مشاهده” است. یک حضور زنده است. او تمام هستی را یکجا از فرا زمان می بیند. گویی همواره از افق قیامت می نگرد. پس از قیامت نیز بخوبی آگاه است. در معنای حَفِیّ، سراپا “اشتیاق” نهفته است. او به تمثیل پابرهنه عاشقی، مشتاقِ ذات حق تعالی است. رهاست. رهایی و مشاهده و اشتیاق به حقیقت محض، از او دانایی اسراری ساخته است. و دقیقاً از این روست که حَفِیّ نزد عام و خاص، از کم شناخته شده ترین و اسراری ترین اسماء الهی است.
مسعود ریاعی
