☆ “آن” شدن خطاست. دور شدن از خود است. یک آرزوست. “این” بودن صحیح است. نقد است. برای “این” بودن، باید اوهام زدوده شود و محتویات شرطی شده ی ذهن بیرون ریخته شود. ما هنوز “این” نشده ایم. خود حقیقی مان نیستیم. در حجاب های فکر و خیال و آرزو فرو رفته ایم. و تا وقتی اینگونه ایم، نه این هستیم نه آن. گمشده در صحرا. قدر “این” را بدان. در “این” همه ی آن “آن” ها وجود دارند. لازم نیست به جایی بروی. و یا حسرت چیزی را بخوری. “این” راهی است به حقیقت. به خود متعالی. راه دیگری جز “این” نمی شناسم. یک سالک با سلوکش، “این” خود را ظهور می بخشد و در آن آرام می گیرد. این تمام کار اوست. و او رسیده است. “این” فطرت الهی توست.
مسعود ریاعی
