همواره کارت را به انجام رسان و غصه ی رزق را نخور. حتی کارت را به نیت رزق انجام نده، کارت را تقدیم خدا کن. تحت هیچ بهانه ای از حوزه ی “قُربَةً اِلَی الله” خارج نشو. ذهنت را در اندیشه به دست آوردن ها، تکه تکه نکن. رزق بر عهده ی هیچکس نیست، بر عهده ی خداست. وظیفه ایست که خاص خالق، و در حیطه ی مسئولیت اوست. ” و ما مِن دابَّةِِ فِی الاَرضِ اِلّا عَلَی اللهِ رِزقُها”( هیچ جنبنده ای در زمین نیست مگر آنکه رزقش بر عهده ی خداست). من به این آیه ایمان دارم و بارها تجربه اش کرده ام. و می دانم از چه سخن می گویم. هرجا که هستی به کار و وظیفه ات مشغول باش، بی عیب و نقص کار کن و در اندیشه روزی نباش. رزق محتوم تو، در دست هیچکس نیست، در دست خداست. مگذار ذهنت، تو را با پریشانی ها و تردیدها از حوزه ی الهی بدر آورد، و واگذار به غیر کند! رزق، بر عهده ی خداست بگذار بر عهده ی او بماند! آرامش خویش را به اضطراب تبدیل نکن. نگاه از دست این و آن برگیر، و جز به دستان او منگر. هیچ کس رزقی ندارد که بتواند به تو دهد، هر آنچه هست همه از آن او، و در اختیار اوست. تو با بریدن از خدا، با بی توجهی به او، فقط کار خود را سخت می کنی، خود را به مشقّت می اندازی. و عاقبت نیز پر از تشویش و اضطراب خواهی شد. همیشه نگران روز بعد خواهی بود. و ذهنت آن به آن به تو القاء می کند که زود باش، زرنگ باش، در جستجوی روزی باش! حال آنکه نمی دانی روزی فردای تو، کجاست، چقدر و به چه کیفیت است. آخر چگونه میتوان در جستجویی چیزی باشی که نه می دانی کجاست، نه می دانی چه هست، نه می دانی به چه مقدار و چه کیفیت است! آن “وَابتََغُوا” که در قرآن آمده، از پوسته ی ذهنی خود بدر آمدن، برای نیل “فَضل الهی” است، خود را در معرض برخورداری از خوبیها قرار دادن است. رزق تو، مشخص و معین است و تو با کار خالصانه ات، خود را در معرض برخورداری بی دردسر از آن قرار می دهی. اما این ذهن وسوسه کننده، فقط بیماری می آورد. دستاوردش جز تشویش و اضطراب و ناامنی های روانی نیست. تو را با وسوسه ها و تردیدهایش، از زندگی واقعی می اندازد و لحظات ناب عمر تو را بر باد می دهد. و چشم باز کنی می بینی عمرت تمام شده است و جز حرص برای بدست آوردن این چیز و آن چیز، دستاوردی نداشته است، و در همین آخر کار است که عمیقاً در می یابی که آنچه که قرار بود بخوری، بپوشی و برخوردار شوی، همه به همان اندازه های مقدّر بوده اند، و مابقی فقط حمّالی اش به دوش تو بوده است. در می یابی که رزق تو، همان بوده که اگر حرص هم نمی زدی، از آن برخوردار می شدی. و وا اَسفا، از حماقت و جهالت این بشر حریص و طماع.
