وَ الصّافّاتِ صَفّاً …

… این صف، هر صفی نیست. این نظم، هر نظمی نیست. این صفِ صافات است. صفِ صاف شدگان، ناب شدگان، خلاص گشتگان، رهایی یافتگان، “مُخلَصین”. هم آنان که توجه از غیر بریده اند و در برابر حقیقت محض، تسلیم محض اند، از خود رایی ندارند، رای خود را دور انداخته اند و پذیرا و شفاف اند. آن لایه ی آگاهی که اینان در آن بسر می برند، بالاترین افق وجود است. یک قرب ناب است. چه اینان خادمان “ذات حق تعالی” یند. نشسته بر فطرت الهی خویش اند. جز به ” او”، توجه به هیچ کس و هیچ چیز نسپرده و نمی سپارند. وجه شان، اوست. اینان مطلقاً در اختیار حق اند. بهشت شان همین در اختیار بودن است. اینان، “مطلق” را، “آزاد” را، ” فَعّالُُ لِما یُرِید” را بنده اند. پس حق است که شبیه همو آزاده باشند، چه هر کس شبیه ربّ اش است. پس اینان آزادگانند چه این سوره، سوره ی رهایی یافتگان است. سوره ی “مُخلَصین” است. اینان فرمان هیچ کس را نمی برند جز همان “ذات سبحان” را. پس از هر تعلقی آزادند. اینان رسیده به چشمه ی خویش اند. از هیچ چشمه ی دیگری نمی نوشند. چه نیک می دانند که هر کس از مشرب خویش می نوشد “قَد عَلِمَ کُلُّ اُناسِِ مَشرَبَهُم”…
تو نیز چون وجودت را خالی کنی، از تعلقات رها گردی، “مُخلَص” شوی، از شرّ ذهنیاتت خلاص گردی، و تسلیم وار با بزرگان این سوره سلوک نمایی، به واقع به جایگاه آزادگان راه یافته ای. و اگر اهل آزادی نیستی، آن را نمی فهمی، اهل در بند کردن خود، و این و آنی، این سوره جای تو نیست. اینجا مقام نکن، که از حال صافات، تو را نصیبی نخواهد بود. بر خیز و خانه ی خود را بیاب که این سوره، مَقام و مُقام آزادگان است. حنفاء”ی که یگانه پرست و یگانه خواه و یگانه بین و یگانه اندیش اند …

بر گرفته از کتاب “تفسیر رهایی”