“یک راه نزدیک”!

⭐️ می دانی چرا خودشناسی پیش از خداشناسی آمده و بزرگان انقدر بر آن تأکید کرده‌اند؟! زیرا تو موجودی خداگونه‌ای. در تو نیز فطرت و الوهیتی شگفت نهفته است. هر چه در بالاست، در پایین نیز هست. خدا بخشنده و مهربان است، در تو نیز مهربانی و بخشندگی است. خدا دانای مطلق است، تو نیز برخوردار از صفت دانایی هستی. خدا خلّاق است، تو نیز دارای خلاقیتی نهفته‌ای. خدا ستارالعیوب است، تو نیز می توانی عیب‌پوش دیگران باشی. خدا نامتناهی و نامحدود است، تو نیز نامحدودی در درون داری… ای دوست، هر صفتی از اوصاف نیک خداوند، در تو نیز نمایندگی دارد. منتها این نفس تاریک و خودپرست و موهوم ما، ما را از اصل دور کرده است. بسیاری از این اوصاف الهی در ما نهان‌ گشته و اجازهٔ شکوفایی نیافته‌اند. و دقیقاً از این روست که امروزه ما خداگونه‌هایی گدا هستیم. بی خبر از پادشاهی خویش‌ایم. یکسره در خواب‌ غفلت‌ایم. حال آنکه یک سالک با سلوک و مراقبه‌ای اصیل و مداوم، خداگونه‌گی‌اش را کشف می کند. خودش را می شناسد و به اصلش معرفت می یابد. و آنگاه دیگر نیازی به خداشناسی‌های تئوریک و نظریه‌پردازی‌های دور و دراز نیست. زیرا تو به اصل و فطرت خویش که از جنس همان فطرت کل است، واصِل گشته‌ای.

مسعود ریاعی