نکات قرآنی 683

“کَتَبَ رَبُّکُم عَلَی نَفسِهِ الرَّحمَة”
(پروردگارتان رحمت را بر خود واجب کرده است)!

☆ دقت کن که خداوند، “رحمت” را بر نفس خویش امری ذاتی نموده و آن را بر خود تثبیت نموده است! غضب و کینه و خشونت و انتقام و امثالهم ذاتی نیستند. در میان این همه اسم و صفت گوناگون، این “رحمت” است که واجب و حتمی است. این بخشندگی و مهربانی است که اصل است. رحمت الهی همان اکسیر نجات است. نجات با “رحمت” محقق می شود. حتی علم و اعمالت موجب نجات و رستگاری نمی شوند. مقوله نجات با رحمت الهی پیوند ناگسستنی دارد. در ختم الاولیاء (ص ۱۲۵) حکیم تِرمذی روایتی از پیامبر(ص) نقل شده که اصل آن در صحیح بخاری نیز موجود است؛ پیامبر(ص) در آنجا می فرمایند؛ “هیچکدام از شما را عملش نجات نمی دهد! از ایشان می پرسند؛ حتی خود شما ای رسول خدا؟! و ایشان پاسخ می دهند؛ حتی من! مگر آنکه خداوند مرا در رحمت خویش بپوشانَد!”
ای دوست، از میان این همه اسماء و صفات، بسم الله الرحمن الرحیم را دریاب. رحمت عام و خاص را کانون توجه خود کن. وجه خود را به خدای رحمن و رحیم بسپار. تسلیم او کن. رو سوی اقیانوس عشق و رحمت نما. به جای دیگری مرو. کس دیگری را بندگی مکن. مپرست. که را می پرستی؟! بندگیِ که را میکنی؟! آیا خدایت خشن و غضبناک و کینه ورز و بی رحم است؟! پس با همان روبرو می شوی! چه هر اسم و صفتی را بپرستی و در ذهنت بپرورانی، با همان روبرو خواهی شد! اگر طالب نجات و آرامشی، به بسم الله الرحمن الرحیم باز گرد. کار را بر خود آسان کن. هم زندگی خودت و هم جهانت را با خدای رحمن گلستان کن. هر کس هر که را پرستید، تو عشق و رحمت را دریاب. تو از حوزه ی رحمانیت و رحیمیت خارج مشو. از این قلعه ی نجات بخش بیرون مرو. “و سلام و رحمت خداوند بر شما باد”.

بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی