“نورت را آزاد کن تا بدستش آوری”!

– آن که در وجود تو همواره در تب و تاب حقیقت غایی است، ذهن تو نیست بلکه آن نوری است که در وجود تو به دام افتاده است. اینکه گاه احساس غربت می کنی، همه از این نورِ به دام افتاده است. نورت را آزاد کن. آزادش کن تا آزاد شوی! می پرسی چگونه؟! این ذهن تاریک اندیش را از دور و بَر او بر دار. حصار افکار و اوهام را از پیرامونش در هم شکن. بی خواهش و آرزو شو. ساعاتی خاموش شو. خاموشِ خاموش. درست مثل زمانی که به خواب عمیق فرو رفته ای. آیا در خواب عمیق، خواسته ای داری؟! آرزویی در کار است؟! نکته را دریاب. تو باید اینکار را در بیداری ات به انجام برسانی. کلید گشایش همین است. به کارش بند. و آنگاه آن نور آزاد می شود و خود به منبع اصلی اش واصِل می گردد. تمام ارزش تو به همین ذره ی نورانی است. آزادش کن قبل از اینکه مرگت فرا رسد! قبل از اینکه او، تو را ترک کند! آزادش کن تا به حقیقت زنده شوی. تا از تاریکی ها رهایی یابی. آزادش کن و بگذار نورت با نور های دیگر صله رَحِم بر قرار کند. وحدت ایجاد کند. تا کل شوی. تا جهانی شوی فراتر از این زمان و مکان خفقان آور. آزادش کن تا به دستش آوری!

مسعود ریاعی