“اِنِّی اَنَا رَبُّکَ”!
(منم من، پروردگار تو)!
– ای موسی، این “اِنِّی اَنَا” پروردگار توست. این “منم من” ربّ توست. این خود متعالی ربّ توست. به کجا می نگری؟! عمق درون خودت را بنگر. عرش رحمان قلب خودت را بنگر. آن چه که در بیرون می بینی، فرافکنی نور قلب خود توست. منشأ آنجاست. ربّ تو، با خود توست. با مَربُوب است. آن “اِنِّی اَنَا” جدا از تو نیست. و این تنها من واقعی جهان است. هر من دیگری جز این دروغین و باطل است. این “من” نزدیکترین است. نزدیکتر از رگ گردن. پس کفش هایت را در آور؛ “فَاخلَع نَعلَیکَ”؛ زیرا برای ورود به قلمرو پاک درون به هیچ کفشی نیاز نیست. دریاب نکته را.
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی