“وَ نَذکُرَکَ کَثِیرَاً”
(و تو را بسیار یاد کنیم)!
ای دوست، یادکرد خدا، یادکردی همه جانبه است. تو وقتی به عظمت هستی می نگری، در حال یاد کردن اویی. وقتی کسی را خالصانه کمک می کنی، در حال یاد کردن اویی. وقتی به عهدت وفا می کنی، در حال یاد کردن اویی. وقتی بخاطر برخورداری و آرامش دیگران از حق خودت می گذری، در حال یاد کردن اویی. وقتی به راستی و درستی تسلیم می شوی، در حال یاد کردن اویی. وقتی گواهی و شهادت راست می دهی -و لو بر علیه خودت- تو در حال یاد کردن اویی. وقتی بتوانی رشوه بگیری و رانت بخوری، اما این کار را نکنی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی دخالت در امور دیگران نمی کنی و آزار نمی رسانی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی به مخلوقات خدا آسیب نمی رسانی و حرمت حیات و محیط زیست را پاس می داری، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی بتوانی ظلم کنی و حق دیگری را پایمال کنی، اما مرتکب آن نشوی، تو در حال یاد کردن اویی. وقتی خالصانه عشق می ورزی، تو در حال یاد کردن اویی…
ای دوست، یادکرد خدا، فقط به زبان نیست. آن قلمرویی وسیع به وسعت زندگی و تمامیت آن دارد. بدان در هر کاری که وارد می شوی، در آن یادی از خدا هست. پس از آن غافل مشو!
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی